R Coronae Borealis
Napisane: Śr lut 23, 2005 12:14 pm
R Coronae Borealis (R CrB)
RA[2000] 154834, DEC[2000] +280924
A 5.7 - 14.8 (V)
R Coronae Borelis, z chwilą odkrycia jej jako gwiazdy zmiennej przez Edwarda Pigott'a 1795 roku, stała się jedną z najbardziej popularnych i najczęściej obserwowanych przez miłośników astronomi gwiazd na niebie.
Znajduje się wewnątrz charakterystycznego dla gwiazdozbioru Korona Północy (Corona Borealis) półkola gwiazd. Wraz z gwiazdami delta i epsilon CrB tworzy prawie równoboczny trójkąt (patrz mapka). Odnajdziemy ją bez trudu dowolną lornetką a na ciemnym niebie nawet gołym okiem gdyż jej jasnośc wizualna wynosi około 6 mag.
Czasami jednak może nas spotkać niespodzianka. W miejscu gdzie R CrB ma świecić nie dostreżemy lornetką żadnej gwiazdy. Co się stało?
R CrB jest niezwykłym przykładem gwiazdy wybuchowej, której jasność podczas wybuchu nie rośnie a maleje! Materia wyrzucana podczas eksplozji zachowuje się jak sadza, pochłaniając część światła co obserwujemy jako spadek jasności. Jasność R CrB może zmniejszyć się w ciągu kilku dni o 3-4 wielkości gwiazdowe. Zdarza się, że niekiedy jej jasność maleje do 15 mag. Wybuchy mają charakter całkowicie nieregularny i nieprzewidywalny dzięki czemu R CrB zyskała miano gwiazdy "doskonale nieregularnej".
Opisane zachowanie R CrB dobrze ilustruje Wykres 1 przedstawiający wyniki wizualnych obserwacji tej zmiennej przez grupę polskich miłośników astronomii w ciągu ostatnich 12 lat.
Wykres 1. Krzywa jasności R CrB z polskich wizualnych obserwacji w ostatnich 12 latach.
Na tym wykresie widać także postęp w wyposażeniu sprzętowym miłośników umożliwiąjacym osiąganie coraz większego zasięgu gwiazdowego.
Ostatni spadek jasności R CrB miał miejsce w okresie 10.02 - 1.05.2003 (JD 2452680 - 2452760). Ilustruje go Wykres 2.
Wykres 2. Spadek jasności R CrB w 2003 roku.
Jedyną prawidłowością jakiej doszukać się możemy w zachowaniu R CrB to ta, ze spadek jasności do minimum jest zawsze szybszy niż późniejszy wzrost jasności, co dobrze widać na Wykresie 2.
Wielką różnicę w jasności R CrB widać na pięknych zdjęciach autorstwa znanego miłośnika astrofotografa Leszka Marcinka. Aby zobaczyć je w pełnej rozdzielczości należ kliknąć w obszarze zdjącia.
Zdjęcie 1. Zdjęcie R CrB z 21.03.2003 (JD 2452719.5) - foto: Leszk Marcinek.
Zdjęcie 2. Zdjęcie R CrB z 25.04.2003 (JD 2452754.5) - foto: Leszk Marcinek.
Mijają już prawie dwa lata gdy R CrB ponownie świeci swoim prawie stałym blaskiem ok 6 mag. Ale na pewno któregoś dnia
rozpocznie się gwałtowny spadek jasności. Rzecz w tym, że nie nigdy wiemy kiedy to nastąpi. Dlatego warto każdej nocy
skierować lornetkę i sprawdzić czy aby ten spadek już się nie rozpoczął. Jeżeli się rozpoczął to należy powiadomić o tym
innych obserwatorów i samemu prowadzić obserwacje nawet co kilka godzin.
RA[2000] 154834, DEC[2000] +280924
A 5.7 - 14.8 (V)
R Coronae Borelis, z chwilą odkrycia jej jako gwiazdy zmiennej przez Edwarda Pigott'a 1795 roku, stała się jedną z najbardziej popularnych i najczęściej obserwowanych przez miłośników astronomi gwiazd na niebie.
Znajduje się wewnątrz charakterystycznego dla gwiazdozbioru Korona Północy (Corona Borealis) półkola gwiazd. Wraz z gwiazdami delta i epsilon CrB tworzy prawie równoboczny trójkąt (patrz mapka). Odnajdziemy ją bez trudu dowolną lornetką a na ciemnym niebie nawet gołym okiem gdyż jej jasnośc wizualna wynosi około 6 mag.
Czasami jednak może nas spotkać niespodzianka. W miejscu gdzie R CrB ma świecić nie dostreżemy lornetką żadnej gwiazdy. Co się stało?
R CrB jest niezwykłym przykładem gwiazdy wybuchowej, której jasność podczas wybuchu nie rośnie a maleje! Materia wyrzucana podczas eksplozji zachowuje się jak sadza, pochłaniając część światła co obserwujemy jako spadek jasności. Jasność R CrB może zmniejszyć się w ciągu kilku dni o 3-4 wielkości gwiazdowe. Zdarza się, że niekiedy jej jasność maleje do 15 mag. Wybuchy mają charakter całkowicie nieregularny i nieprzewidywalny dzięki czemu R CrB zyskała miano gwiazdy "doskonale nieregularnej".
Opisane zachowanie R CrB dobrze ilustruje Wykres 1 przedstawiający wyniki wizualnych obserwacji tej zmiennej przez grupę polskich miłośników astronomii w ciągu ostatnich 12 lat.
Wykres 1. Krzywa jasności R CrB z polskich wizualnych obserwacji w ostatnich 12 latach.
Na tym wykresie widać także postęp w wyposażeniu sprzętowym miłośników umożliwiąjacym osiąganie coraz większego zasięgu gwiazdowego.
Ostatni spadek jasności R CrB miał miejsce w okresie 10.02 - 1.05.2003 (JD 2452680 - 2452760). Ilustruje go Wykres 2.
Wykres 2. Spadek jasności R CrB w 2003 roku.
Jedyną prawidłowością jakiej doszukać się możemy w zachowaniu R CrB to ta, ze spadek jasności do minimum jest zawsze szybszy niż późniejszy wzrost jasności, co dobrze widać na Wykresie 2.
Wielką różnicę w jasności R CrB widać na pięknych zdjęciach autorstwa znanego miłośnika astrofotografa Leszka Marcinka. Aby zobaczyć je w pełnej rozdzielczości należ kliknąć w obszarze zdjącia.
Zdjęcie 1. Zdjęcie R CrB z 21.03.2003 (JD 2452719.5) - foto: Leszk Marcinek.
Zdjęcie 2. Zdjęcie R CrB z 25.04.2003 (JD 2452754.5) - foto: Leszk Marcinek.
Mijają już prawie dwa lata gdy R CrB ponownie świeci swoim prawie stałym blaskiem ok 6 mag. Ale na pewno któregoś dnia
rozpocznie się gwałtowny spadek jasności. Rzecz w tym, że nie nigdy wiemy kiedy to nastąpi. Dlatego warto każdej nocy
skierować lornetkę i sprawdzić czy aby ten spadek już się nie rozpoczął. Jeżeli się rozpoczął to należy powiadomić o tym
innych obserwatorów i samemu prowadzić obserwacje nawet co kilka godzin.